Ἀφορμὴ γιὰ αὐτὴν τὴν σελίδα πῆρα ἀπὸ ἕνα ἄρθρο-μαρτυρία ἑνὸς ἐκπαιδευτικοῦ.
Ἐν περιλήψει, πῆγε ἡ μητέρα ἑνὸς παιδιοῦ στὸ σχολεῖο νὰ ρωτήσει γιὰ τὸν ζωηρὸ γιό της. Στὴν συζήτηση μὲ τὸν ἐκπαιδευτικὸ γιὰ τὸν γιό της, ἡ μητέρα εἶπε καὶ τὸ ἑξῆς:
«... Τοῦ κάνω καὶ τὴν προσευχή...»
Ὁ ἐκπαιδευτικὸς ὡς φυσικόν ἐκπλάγηκε καὶ τὴν ξαναρώτησε ἂν ἄκουσε καλά. Καὶ ἡ μητέρα ἀπάντησε:
«Τοῦ κάνω τὴν προσευχή. Νά, μήπως καὶ τὴν παραλείπει τὸ βράδυ» (!)
Ἂν ὅλοι οἱ γονεῖς ἔπρατταν ὡς ἡ ἀνωτέρω μητέρα, ἡ νεολαία μας θὰ ἦταν πολὺ διαφορετική. Συνήθως τὰ παιδιὰ δὲν παίρνουν ἀπὸ λόγια, καὶ ἀντιδροῦν. Ἡ μεγαλύτερη βοήθεια πρὸς τὸ παιδί, εἶναι ἡ θερμὴ προσευχὴ τοῦ γονιοῦ γιὰ αὐτό.
Στὴν Ἁγία Γραφὴ συναντοῦμε καὶ τὸν πολύαθλο Ἰὼβ ὁ ὁποῖος προσευχόταν στὸν Θεὸ νὰ συγχωρέσει τὰ παιδιά του σὲ περίπτωση ποὺ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς διασκεδάσεώς τους σκέφθηκαν κάτι ἁμαρτωλό! Καὶ ἔτσι λέει ἡ Γραφὴ ἔπραττε ὁ Ἰὼβ ὅλες τὶς ἡμέρες! (Ἰώβ, α' 5)
Βιβλιογραφία: «Πρὸς τὴν Νίκην», Φεβρ. 2007, τ. 684, σ. 46-47 (ἐκδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»).
Σημείωσις. Τὸ ἄρθρο ἀνέβηκε στὸ παλαιὸ Ἀναλόγιον στίς 30/6/2008.
