Η ελληνική μικρογράμματη γραφή ή βυζαντινή γραφή είναι μορφή της ελληνικής γραφής, η οποία τυποποιήθηκε στις αρχές του 9ου μ.Χ.
Θεωρείται η σημαντικότερη εξελικτική αλλαγή στον τρόπο γραφής και την μορφή των γλύφων του ελληνικού αλφαβήτου.
Αναφέρεται και ως στουδιτική γραφή, από το παλαιότερο, μέχρι σήμερα, χρονολογημένο δείγμα ελληνικής μικρογράμματης γραφής, το Τετραβάγγελο Ουσπένσκι, στην Αγία Πετρούπολη. Το χειρόγραφο βιβλίο χρονολογείται από το 835 και προέρχεται από τη μονή Στουδίου (Κωνσταντινούπολη).
Όλα σχεδόν τα σωζόμενα ελληνικά βιβλία από τον 4ο αι. π. Χ. ως τις αρχές του 9ου αι. μ.Χ. γράφονται στη μεγαλογράμματη γραφή, η οποία προέρχεται από τη γραφή των αρχαίων επιγραφών.
Η μικρογράμματη γραφή φαίνεται να εξελίχθηκε μέσα από την ανάγκη ταχείας επικοινωνίας μέσω χειρογράφων επιστολων, όπου η μορφή των γραμμάτων προσαρμόστηκε στην κίνηση της γραφής. Η αλλαγή τών μορφών των γραμμάτων συστηματοποιήθηκε κατά τη διάρκεια των πρώτων αιώνων του Βυζαντίου και στη συνέχεια υιοθετήθηκε ως γραφή των βιβλίων.
(Περισσότερα, Ελληνική μικρογράμματη γραφή)
Επίσης,
Εμμ. Χαλκιαδάκη, Εκκλησιαστικά Χειρόγραφα. Περιληπτικές Σημειώσεις Πατριαρχικής Ανώτατης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Κρήτης, Ηράκλειο 2015 (Ecclesiastical Manuscripts).
Juan-José Marcos García, PALEOGRAFÍA GRIEGA (manual ilustrado) 2ª edición. Diciembre 2018.
Καί μία διασκευή μου από τό : Groningen - Short manual of greek palaeography - 2nd ed 1955.
Και σε pdf: Groningen - Short manual of greek palaeography - 2nd ed - 1955 PP final.pdf
