ΑΝΑΛΟΓΙΟΝ

(αντιγράφω από το #19 μήνυμα (5/9/05) από το παλαιό Αναλόγιον):

Ο κ. Δεβρελής λέει στο άγραφο Τυπικό ότι η Δοξολογία ψάλλεται στον ήχο της
ημέρας, ενώ στις Δεσποτικές, Θεομητορικές και εορτές Αγίων η Δοξολογία ακολουθεί
τον ήχο του Δοξαστικού ή του Και νύν.

Ο Ρήγας σ. 104 λέει:
«Εν πάσαις ταις Κυριακαίς, ταις δεσποτικές και θεομητορικαίς εορταίς και
ταις αποδόσεσιν αυτών, και εν ταις μνήμαις των εορταζομένων αγίων,
ψάλλεται η μεγάλη δοξολογία, εις τον ήχον του δοξαστικού των αίνων.»

Εσείς τι πράξη ακολουθείτε;

Προσωπικά, ακουλουθούσα την τάξη του Ρήγα στην αρχή (Δοξαστικό - Δοξολογία στον ίδιο ήχο) όμως στην πορεία και μέσα από στοιχεία διαφόρων συναδέλφων στα forums "πείστηκα" ότι δεν είναι αυτή η ορθή τάξη και το άλλαξα. Και από αυτό που αναφέρεις, το συμπάρασμα που βγάζω, είναι ότι αφενός, όλες οι τακτικές είναι ορθές εφόσον τις βλέπουμε σε κάποια τυπική διάταξη, αφετέρου πιστεύω ότι καταγράφηκαν σαν αποτέλεσμα σε κατά τόπους παραδόσεις, οι οποίες στηρίζονται και οι δύο σε μία λογική βάση, οπότε για μένα δεν τίθεται θέμα ορθής ή λανθασμένης τάξης.

Συμφωνώ με τον Χρήστο.

Προσωπικά ψάλλω στον ήχο της Κυριακής την Δοξολογία (μέλος Μανουήλ Πρωτοψάλτου).
Όταν ψάλλω σε μνήμες αγίων ή άλλες εορτές ή στον ήχο του Δοξαστικού ή και σε άλλον ήχο ιδιαίτερα όταν είναι να "βάλω" αργή Δοξολογία. (σπάνια)