Θανάτου και της φθοράς ως (ή ός) έσωσεν;

Διορθωτέα και μη Διορθωτέα, στα λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας.
Άβαταρ μέλους
ΔΚΚ
Τακτικός
Δημοσιεύσεις: 23
Εγγραφή: 05 Οκτ 2010, 21:55

Θανάτου και της φθοράς ως (ή ός) έσωσεν;

Δημοσίευση από ΔΚΚ »

Έχει επικρατήσει το α' τροπάριο της ς' ωδής της μικρής παράκλησης να λέγεται "Θανάτου και της φθοράς ως έσωσεν", αλλά η Παρακλητική Βενετίας 1858 και 1881 το έχει "ός έσωσεν".

Ποιο είναι το σωστό και γιατί;
Άβαταρ μέλους
nmnovice00
Παλαίμαχος
Δημοσιεύσεις: 181
Εγγραφή: 16 Δεκ 2009, 20:10

Απ: Θανάτου και της φθοράς ως (ή ός) έσωσεν;

Δημοσίευση από nmnovice00 »

Το Ωρολόγιον Βαρθολομαίου Κουτλουμουσιανού (έκδ. 1851) καθώς και η Παρακλητική της Ρώμης (έκδ. 1885) το έχουν "ός". Δεν έχω τις φιλολογικές γνώσεις για να εκφράσω άποψη για το ποιό είναι το πιό σωστό, αλλά με το "ως" βγάζω κάπως το νόημα, ενώ με το "ός" δεν μπορώ. Θα καταλαβάινα καλύτερα το "όν" (=τον οποίον) αντί για "ός" (=ο οποίος).

Αν κάποιος έχει τις φιλολογικές γνώσεις ας μας εξηγήσει.
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος nmnovice00 την 30 Μαρ 2011, 19:21, έχει επεξεργασθεί 1 φορά συνολικά.
"ἐξομολογοῦμαί σοι, πάτερ, κύριε τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, ὅτι ἀπέκρυψας ταῦτα ἀπὸ σοφῶν καὶ συνετῶν, καὶ ἀπεκάλυψας αὐτὰ νηπίοις·... οὐδεὶς ἐπιγινώσκει τὸν υἱὸν εἰ μὴ ὁ πατήρ, οὐδὲ τὸν πατέρα τις ἐπιγινώσκει εἰ μὴ ὁ υἱὸς καὶ ᾧ ἐὰν βούληται ὁ υἱὸς ἀποκαλύψαι." (Ματθ. ιβ', 25-27)
Άβαταρ μέλους
nmnovice00
Παλαίμαχος
Δημοσιεύσεις: 181
Εγγραφή: 16 Δεκ 2009, 20:10

Απ: Θανάτου και της φθοράς ως (ή ός) έσωσεν;

Δημοσίευση από nmnovice00 »

Με το "ός" τελικά βγαίνει νόημα και όχι με το "όν": "δυσώπησον, τον Κύριόν σου και Υιόν" "ός έσωσεν" "την" "τη φθορά και θανάτω" "κατασχεθείσαν" "φύσιν" "μου"... Εξάλλου, το "ός" αντιστοιχεί με το "εκδεδωκώς". Συνεπώς, είναι λανθασμένα αυτά που έγραψα στο προηγούμενο μήνυμα (πάει, σκουριάσανε τα αρχαία μου τελείως... :biggrin: ).

Τώρα, για το "ως" δεν ξέρω πώς καθιερώθηκε. Αν κάποιος γνωρίζει ας μας πεί.

Πάντως, από την εντελώς διαμελισμένη σύνταξη και τον διασκελισμό των νοημάτων τροπαρίων όπως το ανωτέρω, γίνεται εμφανέστερο και το γεγονός ότι τα λατρευτικά κείμενα, ιδίως το είδος των κανόνων, δεν γράφονται πάντα με κριτήριο την εύκολη κατανόηση, αλλά διατηρούν μια έντονη ποιητικότητα, ευρυθμία και ελευθερία και με (διαφαινόμενο) σκοπό ενίοτε να μας "παιδέψουν" και λίγο για να τα καταλάβουμε. Εδώ, εν προκειμένω, έκατσα και έκοψα το τροπάριο σε "κομματάκια" προσπαθώντας να συνθέσω τις ψηφίδες με την σειρά ώστε να βγάζει νόημα το "πάζλ". Και φυσικά, για έναν λογιότερο άνθρωπο η κατανόηση θα ήταν ασφαλώς πιό εύκολη και πολύ πιό γρήγορη (και ίσως να μειδίαζε με τον δικό μου παιδεμό :) ), αν και προσωπικά πιστεύω ότι σε πρώτη ακρόαση παρομοίου κειμένου χωρίς καμμία προεργασία, όπως π.χ. εν ώρα ακολουθίας, ακόμα κι ένας φιλόλογος θα το επεξεργαζόταν λιγάκι πριν το καταλάβει 100%. Και αν ακολουθούσε αμέσως μετά κι άλλο τροπάριο παρομοίας συντάξεως, και μετά και άλλο κ.λπ., τότε πού χρόνος για διανοητική επεξεργασία;

Ερώτηση δική μου: πώς θα έπρεπε (αν θα έπρεπε) να ψαλλεί το εν λόγω τροπάριο διαφορετικά από τον ειρμό ώστε να αποδοθεί το νόημα καλύτερα; Θα βοηθούσε σε κάτι η αλλοίωση του μέλους του ειρμού που ενίοτε βλέπουμε να γίνεται για χάρη καλυτέρας κατανοήσεως; (έχω ακόμη στα αυτιά μου από εχθές το βράδυ τα "ταλαίπωρα" τροπάρια του κανόνος του Ακαθίστου που έχουν υποστεί τεράστια επεξεργασία ως προς το μέλος (κατά τα νοούμενα), με αποτέλεσμα κάποια από αυτά να έχουν γίνει αγνώριστα σε σχέση με τον ειρμό)
"ἐξομολογοῦμαί σοι, πάτερ, κύριε τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, ὅτι ἀπέκρυψας ταῦτα ἀπὸ σοφῶν καὶ συνετῶν, καὶ ἀπεκάλυψας αὐτὰ νηπίοις·... οὐδεὶς ἐπιγινώσκει τὸν υἱὸν εἰ μὴ ὁ πατήρ, οὐδὲ τὸν πατέρα τις ἐπιγινώσκει εἰ μὴ ὁ υἱὸς καὶ ᾧ ἐὰν βούληται ὁ υἱὸς ἀποκαλύψαι." (Ματθ. ιβ', 25-27)
Άβαταρ μέλους
ΔΚΚ
Τακτικός
Δημοσιεύσεις: 23
Εγγραφή: 05 Οκτ 2010, 21:55

Απ: Θανάτου και της φθοράς ως (ή ός) έσωσεν;

Δημοσίευση από ΔΚΚ »

Σας ευχαριστώ πάτερ. Συμμερίζομαι και εγώ τους προβληματισμούς σας.
Τελευταία επεξεργασία από το μέλος ΔΚΚ την 03 Απρ 2011, 08:00, έχει επεξεργασθεί 2 φορές συνολικά.
Απάντηση

Επιστροφή στο “Διορθωτέα και μη”