ΑΝΑΛΟΓΙΟΝ

Αγαπητέ Απόστολε,
Είμαι όντως μικρός, αλλά προσπαθώ να μεγαλώσω !!!
Μικρός στην καρδιά, μικρός στην πίστη, μικρός στα μυαλά, αλλά. . . αλλά αρκετά μεγάλος σε ηλικία, αν αναλογισθείς ότι στις 6/7/2008 θα συμπληρώσω 69 ενιαυτούς .
Πάντως σε ευχαριστώ για την έκφραση της συμπαράστασής σου, διαβλέπω ότι έχεις έναν αυθόρμητο χαρακτήρα, μη επιτηδευμένο και αυτό είναι συγκινητικό να το συναντάς.
Με θερμούς χαιρετισμούς
Αθανάσιος Μπακαλούδης

Συνοπτικά, από τις ελάχιστες ψήφους μπορούν πιστεύω να βγουν κάποια συμπεράσματα, τα οποία είναι του όποιου αναγνώστη. Θέλοντας να καταθέσω την προσωπική μου γνώμη επ' αυτών, θα έλεγα ότι για διάφορους λόγους έχουμε ξεφύγει από τον ουσιαστικό σκοπό δημιουργίας της τάξης μας.
Για ποιο λόγο ανεβαίνουμε στα αναλόγια; Ποιος είναι ο πρωταρχικός μας ρόλος και λογικά το πρώτο μας μέλημα σε όλες μας τις "υποστάσεις" (κατώτεροι κληρικοί, προσευχόμενοι, μουσικοί κλπ.); Μήπως όχι η δημιουργία κατάλληλου κλίματος για προσευχή; Μήπως ενασχολούμενοι με σοβαρές μεν, αλλά παράλληλα δευτερεύουσες όσον αφορά τον καθ' εαυτού σκοπό μας λεπτομέρειες που αφορούν τον επιστημονικό και μουσικολογικό τομέα της μουσικής μας, μας έχουν κάνει να ξεχνάμε ότι και αυτή η αρχέγονη μουσική δεν είναι παρά ένα μέσο και όχι αυτοσκοπός; Για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ με κανέναν τρόπο ότι θα πρέπει να σταματήσει οποιαδήποτε έρευνα πάνω στην επιστήμη, ούτε και καμία ευδόκιμη συζήτηση που θα αποβλέπει στην τελειοποίηση του έργου μας, τουναντίον. Απλώς, θεωρώ ότι έχουμε ξεφύγει, από τη στιγμή όπου το ύφος για παράδειγμα, είναι σημαντικότερος παράγοντας για να επαινέσουμε έναν ψάλτη για το έργο του, από το εάν προσφέρει κατάνυξη στο λαό με τον οποιοδήποτε τρόπο. Φυσικά, η σωστή απόδοση των διαστημάτων και των ήχων, σημαίνει σωστή χρήση μιας μουσικής φτιαγμένης να κατανύγει, όμως προσωπικά έχω βιώματα από ψάλτες τουλάχιστον άρτιους στον τομέα αυτό, όπου όμως δεν μου προκάλεσαν τίποτε το πνευματικό, παρά μόνο ένα θαυμασμό.
Για να μην παρεξηγηθώ ξανά, θεωρώ ότι δύο κακά έχουν βλάψει περισσότερο την ορθοδοξία, ακόμη κι από τις αιρέσεις. Το κοσμικό πνεύμα και ο ευσεβισμός, αμφότερα στην υπερβολική τους φυσικά διάσταση. Μην θεωρήσετε ότι ανήκω με τα γραφόμενα αυτά στους υποστηρικτές κάποιας εκ των δύο τάσεων, πιστεύω ότι κάπου στη μέση είναι η χρυσή τομή.
Ίσως σε κάποιον μπει ο λογισμός ότι εφόσον κάποιος δημιουργεί ρίγη συγκίνησης στους πιστούς και προσευχή, χρησιμοποιώντας την ευρωπαϊκή πχ. μουσική (κάτι που παρατηρείται δυστυχώς) πρέπει να τον θεωρούμε και καλό ψάλτη κατά τα ως άνω γραφόμενα. Όμως, η Ορθόδοξη Εκκλησία και η Ελλάδα, έχει μουσική δική της και οι ψάλτες αυτήν θα πρέπει να κάνουν τον κόσμο να αγαπήσει, διότι πέρα από μια κληρονομιά, είναι η ιδανικότερη για αυτό το σκοπό, κάτι που ακόμη και εκπρόσωποι άλλων μουσικών κόσμων έχουν παραδεχτεί.
Ούτε μόνο καλλιτέχνες λοιπόν, ούτε μόνο επιστήμονες, ούτε μόνο κληρικοί, ούτε μόνο πιστοί, αλλά όπως και η πολύπλευρη προσωπικότητα που πρέπει να έχει ένας Ιερέας (ειλικρινής κήρυκας, σωστός λειτουργός, καλός μουσικός, υπομονετικός ψυχαναλυτής και παιδαγωγός κ.α.) με μία τέτοια πολυπλευρικότητα και μείς πιστεύω πρέπει να βλέπουμε τον ρόλο μας, μη παρασυρόμενοι από όποιους φανατισμούς και μη λησμονώντας παράλληλα τον λόγο που βρισκόμαστε σ' αυτή την θέση...