Ο παρατονισμός στην Ψαλτική
Δημοσιεύτηκε: 01 Ιουν 2010, 06:22
Είναι γεγονός ότι οι παρατονισμοί στην Ψαλτική είναι σύνηθες φαινόμενο, και μάλιστα συχνότερα απαντώμενο στα παλαιότερα βιβλία σε αντίθεση με τα "καλλωπισθέντα". Μια πρόχειρη σύγκριση είχα κάνει το 2006, εδώ: http://byzantine-music.gr/Theory/ru0mos ... elijh.html, και παρακάτω:
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, θα πρέπει να διασώσουμε αυτήν την παράδοση, και όχι να την ισοπεδώσουμε, όπως γίνεται επί των ημερών μας. (σαν σημείωση να αναφέρω, χωρίς διάθεση περαιτέρω σχολιασμού: οι παρατονισμοί συμβαίνουν επί των ημερών μας και επί των κοσμικών μελοποιών, αν και ορθολογιστικά θα περίμενε κανείς να μην συνέβαιναν).
Ἅγιος Γρηγόριος Ἐπίσκοπος Νύσσης (4ος αἰ.): «Ἀλλὰ καὶ τοῦτο προσήκει μὴ παραδραμεῖν ἀθεώρητον, ὅτι οὐ κατὰ τοὺς ἔξω τῆς ἡμετέρας σοφίας μελοποιοὺς, καὶ ταῦτα τὰ μέλη [σημ. τὰ ἐκκλησιαστικά] πεποίηται· οὐ γὰρ ἐν τῷ τῶν λέξεων τόνῳ κεῖται τὸ μέλος, ὥσπερ ἐν ἐκείνοις ἔστιν ἰδεῖν, παρ' οἷς ἐν τῇ ποιᾷ τῶν προσῳδιῶν συνθήκη, τοῦ ἐν τοῖς φθόγγοις τόνου βαρυνομένου τε καὶ ὀξυτονοῦντος καὶ βραχυνομένου τε καὶ παρατείνοντος, ὁ ῥυθμὸς ἀποτίκτεται, ἀλλὰ καὶ ἀκατάσκευόν τε καὶ ἀνεπιτήδευτον τοῖς θείοις λόγοις ἐνείρας τὸ μέλος, ἑρμηνεύειν τῇ μελῳδίᾳ τὴν τῶν λεγομένων διάνοιαν βούλεται, τῇ ποιᾷ συνδιαθέσει, τοῦ κατὰ τὴν φωνὴν τόνου τὸν ἐγκείμενον τοῖς ῥήμασι νοῦν, ὡς δυνατὸν, ἐκκαλύπτων». [PG, 44, 444]
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, θα πρέπει να διασώσουμε αυτήν την παράδοση, και όχι να την ισοπεδώσουμε, όπως γίνεται επί των ημερών μας. (σαν σημείωση να αναφέρω, χωρίς διάθεση περαιτέρω σχολιασμού: οι παρατονισμοί συμβαίνουν επί των ημερών μας και επί των κοσμικών μελοποιών, αν και ορθολογιστικά θα περίμενε κανείς να μην συνέβαιναν).
Ἅγιος Γρηγόριος Ἐπίσκοπος Νύσσης (4ος αἰ.): «Ἀλλὰ καὶ τοῦτο προσήκει μὴ παραδραμεῖν ἀθεώρητον, ὅτι οὐ κατὰ τοὺς ἔξω τῆς ἡμετέρας σοφίας μελοποιοὺς, καὶ ταῦτα τὰ μέλη [σημ. τὰ ἐκκλησιαστικά] πεποίηται· οὐ γὰρ ἐν τῷ τῶν λέξεων τόνῳ κεῖται τὸ μέλος, ὥσπερ ἐν ἐκείνοις ἔστιν ἰδεῖν, παρ' οἷς ἐν τῇ ποιᾷ τῶν προσῳδιῶν συνθήκη, τοῦ ἐν τοῖς φθόγγοις τόνου βαρυνομένου τε καὶ ὀξυτονοῦντος καὶ βραχυνομένου τε καὶ παρατείνοντος, ὁ ῥυθμὸς ἀποτίκτεται, ἀλλὰ καὶ ἀκατάσκευόν τε καὶ ἀνεπιτήδευτον τοῖς θείοις λόγοις ἐνείρας τὸ μέλος, ἑρμηνεύειν τῇ μελῳδίᾳ τὴν τῶν λεγομένων διάνοιαν βούλεται, τῇ ποιᾷ συνδιαθέσει, τοῦ κατὰ τὴν φωνὴν τόνου τὸν ἐγκείμενον τοῖς ῥήμασι νοῦν, ὡς δυνατὸν, ἐκκαλύπτων». [PG, 44, 444]