ΑΝΑΛΟΓΙΟΝ

Όταν τίθεται μια φθορά σε έναν χαρακτήρα η φθορά ενεργεί στον χαρακτήρα επί του οποίου τίθεται ή στον επόμενο; (από παλαιά συζήτηση στο φόρουμ).

Οι παλαιοί ως επί το πλείστον έβαζαν την φθορά σε φθόγγο που ήταν στο ίδιο ύψος (είτε με, είτε χωρίς την φθορά). Έτσι η φθορά ουσιαστικά ενεργούσε στον επόμενο φθόγγο που είναι και το καλύτερο, επειδή δεν βρίσκεται ο ψάλτης προ εκπλήξεως, και έχει χρόνο προετοιμασίας.

Τώρα όμως πληθαίνουν πολύ τα παραδείγματα όπου η φθορά ενεργεί στον φθόγγο στον οποίο τίθεται (αφού ο φθόγγος στην κλίμακα της φθοράς έχει διαφορετικό ύψος), κάτι το οποίο μόνο δυσκολία φέρνει στον ψάλτη.

Νομίζω ότι μόνο η φθορά του εναρμονίου τίθεται σε φθόγγο που δεν είναι της ιδίας κλίμακας και θέλει τον φθόγγο με το ημίφθορο εναρμόνιο.
Προσωπικά δεν θυμάμαι να απαιτεί κάποια φθορά να αλλάξουμε τον υποκείμενο φθόγγο της.
Αν υπάρχουν παραδείγματα καλό θα είναι να τα δούμε ομαδικά.

Δημήτρη,

δίνω εδώ ένα παράδειγμα, από τον Μουσικό Πανδέκτη 1, σ. 64 "Νυν αι Δυνάμεις" του Πέτρου Λαμπαδαρίου (βέβαια και αυτό παλαιό είναι, αλλά συμβαίνουν και εκεί):



Γιατί να μπει η φθορά του διατονικου Νη' εκεί που μπήκε και να μην μπει π.χ. προηγουμένως στον Δι ή στην μαρτυρία του Δι, ώστε να μη βρεθεί ο ψάλτης που δεν το έχει αναγνώσει το μάθημα προ εκπλήξεως;